Undir erlendu valdi

Í nokkurn tíma hefur íslenska þjóðin þurft að þola það sem vel má nefna efnahagslegar árásir, hótanir og tilraunir til niðurlægingar frá þjóðum sem í gegnum tíðina hafa talist til vinaþjóða. Oftar en ekki hafa stríð og styrjaldir brotist út þegar framferði nágrannaþjóða verður með slíkum hætti að ein þjóð reynir að kúga aðra, fer með hótanir eða gerir tilraunir til niðurlægingar.

   Í raun er hægt að koma með rök fyrir því að framferði vestrænna þjóða í garð annars fullvald ríkis, innan Evrópu, hafi ekki verið með slíku móti frá því Frakkar kúguðu og niðurlægðu Þjóðverja, eftir fyrri heimstyrjöldina, með Versalasamningunum 28. júní 1919. Stuttu seinna braust út ný styrjöld í Evrópu og er það nánast óumdeilt að stór þáttur í þeirri atburðarrás var sökum þess að þýskum almenningi var gert að taka á sig ósanngjarnar byrðar fyrir atburði sem sá hinn sami almenningur hafði ekki vald á að stýra og bar ekki ábyrgð á.

   Á slíkum tímum, þegar einstaka þjóðir eða ríkjasambönd sýna kúgunartilburði, er nauðsynlegt að stjórnir þeirra sem eru mótfallnar slíkum tilburðum standi fast á réttindum sínum, jafnvel þótt það sé erfitt. Það hefur nefnilega sýnt sig í gegnum tíðina að þeir þjóðhöfðingjar sem stunda hótanir, kúganir og tilraunir til niðurlægingar hætta ekki fyrr en hart mætir hörðu.

   Það er í raun alveg stórfurðulegt að eftir kúgunartilburði fyrrum nýlenduþjóða, sem í lengri tíma blóðmjólkuðu heilu heimsálfurnar, í garð Íslendinga sé það uppgjafartalsmáti sem einkennir málflutning einstakra íslenskra ráðamanna og sérstaklega undarlegt í ljósi þess að íslenska þjóðin þarf nauðsynlega á sameiningu að halda.

   Hitt er svo annað mál að það virðist sem sumir ráðamenn þjóðarinnar telji uppgjöf skásta kostinn í stöðunni. Þessi óútskýrði uppgjafartalsmáti er óásættanlegur og í raun, vegna alvarleika málsins, verður að stöðva með öllum tiltækum ráðum.

   Íslenskir ráðamenn eru kjörnir til að vinna fyrir hagsmuni Íslands en ekki til þess að ganga erinda erlendra sjóða eða ríkja og verða að hafa kjark í sér til að fara einu réttu leiðina í Icesave deilunni, þar að segja, að standa vörð um hagsmuni og mannréttindi hins íslenska almennings að greiða ekki skuldir einkafyrirtækja.

   Komið hefur fram í fjölmiðlum að ráðamenn þjóðarinnar geti ekki tekið ákvarðanir án þess að fá samþykki Alþjóðagjaldeyrissjóðsins eða ráðamanna staðsetta á meginlandi Evrópu þrátt fyrir að slík stjórnsýsla stangist á við landslög.

   Góðar hugmyndir um hvernig styrkja má gjaldeyri þjóðarinnar án óhóflegra lána eru slegnar út af borðinu sem og flestar hugmyndir um sneggri efnahagsbata. Virðist sem ákveðinn farvegur sé í sköpun sem miðli að algjörri eyðileggingu á sjálfstæði þjóðarinnar.

   Forsætisráðherra þjóðarinnar neitar að samþykkja neitt annað en risalán sem nota á til að borga upp innistæðureikninga í Hollandi og Bretlandi, þetta gerir forsætisráðherrann til þess að tryggja annað risalán sem á að nota til að kaupa upp krónubréf og þar með hjálpa erlendum fjárfestum að hagnast á kostnað íslensku þjóðarinnar.

   Þessi gjörningur er lítið annað en vítavert landráð og Íslendingar verða að gera allt í sínu valdi til að stöðva þetta fyrrnefnda þjóðníð.

   Sagan hefur sýnt að þegar íslensku þjóðinni er ögrað er hún hvað sameinuðust og þegar þjóðin stendur saman tekst henni að sigra heilu heimsveldin. Gleymum ekki að það var íslenska þjóðin sem árið 1973 gerði Henry Kissinger, þáverandi utanríkisráðherra Bandaríkjanna furðu lostinn, fyrir hreint út sagt ótrúlegan baráttuvilja. Seinna meir skrifaði Kissinger: "Hér höfðum við 200.000 manna eyþjóð sem hótaði að fara í stríð við fimmtíu milljón manna heimsveldi, út af þorski. ... Íslensku ráðherrarnir héldu fast við stefnu sem fyrr á öldum hefði verið dauðadómi líkust. Mér varð hugsað til þeirra orða Bismarcks [fyrsta kanslara Þýskalands á nítjándu öld] að vald hinna veiku ykist við óskammfeilni þeirra en þeir sterku veiktust vegna eigin fjötra."

   Þó má ekki gleyma að þrátt fyrir hinn ótrúlega baráttuvilja meirihluta þjóðarinnar voru einstaka ráðamenn og einstaklingar sem vildu uppgjöf og unnu þar með, í fávisku sinni, gegn eigin þjóð en sem betur fer var slíkur málflutningur miskunnarlaust stöðvaður af vel hugsandi mönnum.

   Gömlu gildin um þjóðlega sameiningu gegn erlendum yfirráðum þurfa að fá aukin forgang. Hver einn og einasti vel hugsandi Íslendingur þarf að grípa til þess ráðs að stöðva það uppgjafartal sem hefur einkennt suma ráðamenn þjóðarinnar sem og, þó sífellt fámennari hóp, einstaklinga í hirð þeirra.

   Með markvissum og beittum málflutningi, hollustu við sjálfstæðið og mikilli elju getur þjóðin komið í veg fyrir þetta samfélagslega hryðjuverk sem mun, ef í gegn fer, valda stórri lífskjaraskerðingu landsmanna til lengri tíma.

 

Reykjavík 13. október 2009
Viðar H. Guðjohnsen

 

Grein þessi birtist í Morgunblaðinu þann 24. október 2009