Landsfundur

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins nálgast og með sanni má segja að mikil tilhlökkun vermi hið sanna sjálfstæðishjarta.

   Liggja nú fyrir tillögur að stjórnmálaályktunum á vefsíðu flokksins. Flestar tillögurnar, að tillögum efnahags- og viðskiptanefndar undanskildum, eru vel unnar og í anda þess sem Sjálfstæðisflokkurinn stendur fyrir.

   Þótt tillögur efnahags- og viðskiptanefndar séu ekki að öllu slæmar innihalda þær afar óábyrgar yfirlýsingar; yfirlýsingar sem eiga eftir að kynda undir leiðindi og sundrung meðal flokksmanna á þeim tímum sem samstaða er nauðsynleg.

   Ekki aðeins að lagt sé til að sjálfstæð peningastefna verði lögð af heldur er þar einnig að finna fráleita hugmynd um að selja Landsvirkjun; hugmynd sem á þessum tíma, fyrir utan það að vera galin, gerir lítið annað en að valda enn meiri reiði í samfélaginu verði henni þröngvað upp á almenning.

   Það er algjör óþarfi að varpa inn í samfélagið slíkum deilumálum og Sjálfstæðisflokkurinn þarf sannarlega ekki slíkar deilur sem vegnesti inn í komandi kosningabaráttu; deilur um hvort selja eigi Landsvirkjun eða ekki.

   Vitað er og hefur forstjóri Landsvirkjunar meðal annars bent á að orkuframleiðsla muni í náinni framtíð ekki svara eftirspurn með tilfallandi hækkun á orkuverði en hér á norðurhjara veraldar getur það ekki verið annað en lífsnauðsynlegt að bæði íslenskur almenningur og íslensk fyrirtæki hafi aðgang að orku á lágu verði. Orkustefnan á ekki að miðast við að hámarka gróða orkuframleiðslufyrirtækja. Stefnan á að miðast við að selja orkuna ódýrt til landsmanna og fyrirtækja nema að ætlunin sé að láta landsmenn búa í dimmum og köldum húsum yfir vetrarmánuðina með litlum sem engum iðnaði. Hugmyndina um sæstrenginn til Evrópu verður einnig að skoða í því ljósi því enginn vill sjá fleiri störf fara úr landi.

   Það þjónar í raun engum tilgangi að kollvarpa því góða kerfi sem við Íslendingar höfum haft; kerfi sem hefur gefið okkur umhverfi fyrir góðan iðnað, fleiri störf og bjarta vetra.

   Hugmyndina um að taka einhliða upp annan gjaldmiðil ber að afskrifa með öllu enda er slík umræða bara tímasóun. Enginn skynsamur maður telur þá óábyrgu framkvæmd í raun mögulega og hvað þá í fyrirsjáanlegri framtíð.

   Þessar ofangreindar hugmyndir eru þó ekki það eina sem ábótavant er í tillögum efnahags- og viðskiptanefndar.

   Í tillögunum er ekki einu orði minnst á að brýnt sé að koma í veg fyrir að annað eins bankahrun endurtaki sig eða það að núverandi banka- og peningakerfi ýtir undir misnotkun í stað eðlilegra viðskiptahátta, veldur miklum eignatilfærslum frá þeim duglegri til bankans og hefur ollið því að stór hluti þjóðarinnar er nú orðinn að skuldaþræl.  Þetta gallaða kerfi sem gefur bönkum kleift að auka peningamagn í umferð og draga að sér arð sem engin framleiðsla stendur undir þarf að laga og umræðuna um að færa peningaframleiðsluvaldið að fullu til Seðlabanka Íslands þarf að taka því þær breytingar eru í raun þær einu ábyrgu í stöðunni.

   Þá er í tillögunum heldur ekki minnst einu orði á tilraunir kínversk athafnarmanns að leggja undir sig, til hundrað ára, íslenskt landsvæði á stærð við Möltu en sú hugmynd hefur verið talin af flestum skynsömum mönnum ólíðandi.

   Landsfundur þarf að ræða hvort það sé í lagi að íslenskt landsvæði á stærð við Möltu sé selt eða leigt til 100 ára til kínverskra fjárfesta eða hvort jarðarkaup erlendra fjárfesta eigi yfir höfuð að vera möguleg.

   Það er að öllu ljóst að þeim landsfundarfulltrúum sem sækja efnahags- og viðskiptanefnd bíður mikið verkefni framundan og þurfa menn að mæta einbeittir og skipulagðir til fundarins. Þarf að leggja áherslu á að mynda ábyrga stefnu fyrir komandi alþingiskosningar; stefnu sem elur ekki á ófrið svona rétt fyrir kosningar. 

 

Düsseldorf 1. febrúar 2013
Viðar H. Guðjohnsen

 

Grein þessi birtist í Morgunblaðinu þann 14. febrúar 2013